Bollenpellen

Wanneer je opgroeit in deze streek dan ontkom je er als kind niet aan. Zodra je richting middelbare school gaat, moet je op zoek naar een bollenboer. En dan wel naar de boer die het meest betaalt per kistje. Of, nogveel beter, een boer die per uur betaalt. Dat geeft wat minder druk. Althans bij ons. Heel vroeger. Wij hadden namelijk geen talent voor bollenpellen. Deambitie was er, de drive, de zin, de wil, maar de vaardigheid ontbrak volledig.

Voor dag en douw gingen we gewapend met broodtrommel, pleisters en van de vreselijke zweterige keukenhandschoenen op de fietsrichting de bollenvelden. Als ‘stadse’ meisjes wilden we niet te ver fietsen, dus een boer in de buurt van Schagerbrug vonden wij mans zat.

Samen met onder andere de dochters van de boer was het pellen geblazen. En man, wat konden die meiden pellen. Het waren onze heldinnen. Grootse bewondering voorhun snelle bewegingen en lichte afgunst hadden we voor de noeste arbeid en bergen kisten die zij pelden. Zij wel.

Voor ons was het afzien. De uren tellen, de kistjes tellenen dan aan het einde van de week onze zuurverdiende guldens tellen. Leuk was het misschien niet. Wel een waardevolle levensles; afzien doet belonen. Want wanneer de week er eenmaal op zat en de klus geklaard was, voelde dat zo goed. Ook onze kinderen moeten er dus aan geloven. Allemaal. Zo gaan er ook deze zomer weertwee de bollen in. Goed voor ze.

Toen we eenmaal de bollenleeftijd ontgroeiden, zo rond ons vijftiende, gingen we aan de slag in de horeca. Knetterhard werken, maar per uur betaald en destijds stelde de fooienpot serieus wat voor. Ook deze stap in onze carrière was er eentje van wijze lessen. Glimlach. Altijd. Ook al heeft de gast ongelijk. Werken tijdens Paasvee en Popweekend waren de hoogtepunten.‘Moidje! Annemen.’Vrij vertaald; meisje, wil jij de bestelling van 30 bier aannemen?

Dertig bier. Kom er nu nog maar eens om.  Tap open, dubbele bladen en dan op één handdoor de massa richting de dorstige klant. #metoo bestond toen niet, dus die klap op je achterwerk nam je op de koop toe.

Nog weer later, tijdens onze studententijd, voeren we over de Amsterdamse grachten in een rondvaartboot en vermaakten we toeristen metmooie verhalen over onze hoofdstad. We serveerden ze Hollandse kaas met een Heineken biertje. Ook hier wijze lessen. Zo wisten we precies welke reizigersgoed waren voor een flinke tip. Japanners wilden altijd wel op de foto met de blonde gids met blauwe ogen. Hoppa, weer een tientje rijker.

Wanneer wij op zoek gaan naar nieuw talent dan kijken we niet naar als eerste naar de hoogst afgeronde opleiding. Nee. We kijken naar hun werkervaring. Hoe oud was je toen je je eerste baantje had? Welke baantjes heb je gehad? Welke keuzes heb je daarin gemaakt en waarom? We hebben een lichte voorkeur voor bollenpellers en horecatijgers. Die snappen wat hardwerken is, weten wat afzien is, begrijpen dat je soms moet meebuigen met een klant, kennen de euforie van een geslaagde dag en de rush van teamwork én werken niet alleen maar vanwege het geld.

Die bollenboer van toen keek niet naar ons CV. Die hadden we namelijk nog niet. Hij zat simpelweg verlegen om helpende handen. We komen hem nog wel eens tegen. Hij herinnert zich de zusjes nog. Ze konden voor geen meterpellen, maar ze waren wel gezellig. Ach, ook dat is een kwaliteit. Hij is ons tenminste niet vergeten.

www.pand-raak.nl

‍